สำหรับตัวเอง..ทำไมถึงวิ่งมาราธอน..
เพราะอยากจะไปให้ถึงสุดพรมแดนของศักยภาพที่เรามีว่าที่สุดแล้ว
เราทำได้ทางร่างกายเพียงใด…แต่เมื่อผ่านการกรำศึกตนเองมาระยะหนึ่งแล้ว
พบว่า มาราธอนมิใช่เพียงมีปริมณฑลทางร่างกายเท่านั้น…
แต่ในมิติจิตใจนั้นล้ำลึกยิ่งนัก
ที่ดุนหลังให้คนเหยียบขี้ไก่ไม่ฝ่อมาทั้งชีวิต
สามารถตัดสินใจกระโจนลงเตาหลอมเพื่อเคี่ยวกรำขึ้นรูปตัวตนใหม่อย่างสมัครใจ
ที่ไปพ้นจากถ้วยรางวัลและการแข่งขันใดๆ และไม่ว่าจะได้เวลา 42 กิโลนั้นนานเท่าไร
ก็ไม่มีนักวิ่งคนไหนผิดหวังเลยในการกระโจนลงเตาหลอมที่บ้าบิ่นในวันนั้น
เพียงแค่เหรียญวิ่งอันเดียวนี่นะหรือ????
มีเพียงคนที่ผ่านการวิ่งมาราธอนด้วยกันมาเท่านั้นที่จะเข้าใจ