สวัสดีครับ พี่ๆที่มีหัวใจรักการวิ่งผมก็เป็นคนหนึ่งที่เคยทุ่มเทให้กับการวิ่งมาเป็น 10 ปี ในนามทีชาติ เคยมีโค้ชมาหลายคนเช่น สือ เยี่ยนเจี๊ย ชาวจีน / กุนเธอร์ ลังเก ชาวเยอรมันนี และเชือน ศรีจุดานุ ต่างคนต่างมีเทคนิคที่แตกต่างกัน ทั้งอาศัยประสบการณ์และความรู้ที่เรียนมาและนับเป็นความโชคดี บวกกับการดันทุรังของผมที่จะไปซ้อมที่ประเทศจีนกับโค้ชสือ ประมาณปี41
ผมได้ไปซ้อมที่เมืองซางชุนติดกับประเทศรัสเซีย กับนักวิ่งมาราธอนของจีนที่จะแข่งขันปักกิ่งมาราธอน ความแตกต่างที่เห็นอันดับแรกคือ ที่ฝึกซ้อมบ้านเราอยู่ในเมืองครับ แต่ที่จีนอยู่เหนือระดับน้ำทะเลมากๆคิดว่าสูงกว่าดอยอินทนนท์เสียอีก พอไปถึงที่พักผมสำรวจดูมีสนามวิ่ง และมีที่พักสำหรับนักกีฬาไว้เรียร้อย ส่วนเส้นทางวิ่งทางไกลจะเป็นถนนดินซึ่งเป็นทางที่ดีที่สุดในการซ้อมมาราธอนครับ
การวางแผนของโค้ชว่าต้องการให้นักกีฬาวิ่งในเวลากี่ชั่วโมง ปีที่ผมไปเขาจะเน้นผู้หญิงครับเพราะโค้ชบอกว่านักกีฬาที่เชิญมาเป็นนักกีฬาระดับแนวหน้าของโลก จากนั้นจะทำโปรแกรมการฝึกซ้อมจนถึงวันแข่งขันประมาณ 4 เดือน
บุคลากรที่เดินทางไป มีโค้ช 3 คน คนขับรถตู้ หมอ และแม่ครัวครับนักกีฬาประมาณ 10 คนรวมผมด้วย แต่มีที่ลงแข่งขันจริงๆสัก 5 คนครับที่เหลือคือคู่ซ้อมโดยเอาคู่ซ้อมที่เป็นผู้ชายมาประกบนักกีฬาผู้หญิงขอบอกนิดหนึ่งครับว่า 30 กิโลเมตรเขาวิ่ง 1.39 ชม.(ผู้หญิงนะครับ)
ความมุ่งมั่นของนักกีฬาและโค้ช ผมตื่นมาซ้อมวิ่งตี 4.30 น.ครับ แต่ช้ากว่าคนที่ทำงานบ้านเขาครับให้เวลาล้างหน้าประมาณ15 นาที แล้วมารวมเพื่อฟังคำชี้แจงของโค้ชว่าวันนี้จะวิ่งอย่างไร 1 กม.จะวิ่งเวลาเท่าใหร่ขอย้ำครับว่าถ้าวิ่งมั่วโดนด่าหูชาแน่เผลอๆโดนฝ่ามืออรหันต์แน่นอน
การวางแผนการแข่งขัน ที่บ้านเขานานๆครับจะมีงานวิ่งสักครั้ง แต่มีคุณภาพครับจากการสอบถามใน 1 ปี ได้วิ่งมาราธอนสัก 2ครั้งต่อคน แต่นักวิ่งเก่งๆไปวิ่งรายการระดับโลกครับ ส่วนพัทยาที่มานั้นเป็นแค่ คู่ซ้อมครับเหตุผลคือสมาคมกรีฑาของจีนไม่ให้มาครับตอนที่ผมอยู่คนที่ซ้อมด้วยได้ที่ 3 เบอร์ลินมาราธอน เวลา 2.27 ชม. ผมอยู่ที่เทือกเขาสางใบซันประมาณ 3 เดือนครับกินแต่ลูกท้อ และลูกกีวี โลละ 2 บาทถูกจริงๆ จากนั้นมาอยู่ที่ปักกิ่งแต่ไม่ใช่ในตัวเมืองครับห่างประมาณ 100 กม.
เหตุผลที่ต่างประเทศทำได้คือ นักกีฬาจะไม่มีความกังวลเรื่องความเป็นอยู่ครับซึ่งบ้านเรานักวิ่งไม่ใช่มืออาชีพแต่เป็นนักล่ารางวัลเพื่ออะไรครับความอยู่รอดของเขา สมาคมสนับสนุนเต็มที่ครับที่พดได้คือผมไปเห็นมากับตา ซึ่งสมาคมบ้านเราผมอยู่มา 10 ปี ทำไมจะไม่รู้ครับ และอีกอย่างครับผลตอบแทนที่จะได้รับทีประเทศจีนใครได้แชมป์ระดับโลก สบายหมดทั้งตระ***ลเลยครับ ตอนที่ผมไปผมว่าผมแน่แล้วครับพอถึงเวลาฝึกซ้อม บอดสนิทครับ นักกีฬาบ้านเขาซ้อม 10000 ม. ประมาณ 2 เที่ยว วิ่ง 30 นาที กว่า ทั้ง 2 เที่ยวครับ เสียดายครับวันแข่งขันไม่อยู่ผมกลับเสียก่อน
ผลจากการที่เขาวางแผนไว้อย่างดี ผลการแข่งขันปี 41 รายการปักกิ่งมาราธอน ผู้หญิงจีนที่ซ้อมกับผมได้แชมป์ เธอชื่อ เว้ย ยา หนาน เวลาประมาณ 2.21 นาที ครับ (ถ้าผมใจกล้าคงได้เป็นเขยจีนไปแล้วครับเพระเขาน่ารักดีครับ อีกปีต่อมาเธอเข้าที่ 5 บอสตันมาราธอน เธอวิ่ง 21 กม เวลา 1.08 ชม. ที่โตเกียวครับ) ส่วนผมหลังจากกลับมาจากประเทศจีน ก็มาแข่งกีฬาแห่งชาติ วิ่ง 5000 มใ เวลา 14.32 นาที และวิบาก 3000 ม. เวลา 8.52 นาที นับว่าเป็นเวลาที่ดีมากครับยังไม่มีใครทำลายสถิติเลยครับอยากให้น้องๆทำให้ได้ครับ ถ้าบ้านเรามีวัตถุประสงค์ที่แน่นอน หน่วยงานสนับสนุนจริงจัง ผมว่าทำได้ครับคนไทยเก่งๆมีเยอะครับ แต่ที่เห็นนักวิ่งทางไกลมาเก็บตัวที่เชียงใหม่ มีโค้ชแค่คนเดียวการดูแลไม่ค่อยทั่วถึงครับและการวางโปรแกรมก็ไม่ค่อยแน่นอนเห็นผลคือโค้ชเอานักกีฬาไม่อยู่ครับ แต่ผมคนนอกพูดไม่ได้แค่ไปเยี่ยมน้องๆเท่าน้นเอง ฝันครับว่ามีโอกาสเมื่อใหร่จะตั้งแคมป์นักวิ่งระยะไกลให้ได้ครับ